Ψυχή μεγάλη και γλυκειά 

μετά χαράς σ'το λέω,

θαυμάζω τις γυναίκες μας 

και στο όνομά τους μνέω.

       (Διονύσιος Σολωμός)

      Τα παραδοσιακά τραγούδια μας μιλάνε για τις Σουλιώτισσες, Μανιάτισσες, Μεσολογγίτισσες, Ηπειρώτισσες, Κρητικές, Μακεδόνισσες, που από την ανυπακοή στους βαρβάρους ζώστηκαν τ' ἀρματα, ρίχτηκαν στη φωτιά του πολέμου και από κει στο ολοκαύτωμα......

        Όλες τις φλόγιζε η άσβεστη αγάπη στην πατρίδα. Πίστευαν στην ελευθερία για την οποία πρόσφεραν ακόμη και την ζωή τους. Δυνατές και ορμητικές στη φαινομενική αδυναμία τους, μάνες, αδελφές σύζυγοι, επώνυμες και ανώνυμες οι περισσότερες, φλογιζόμενες από την πίστη στο Θεό, ρίχτηκαν με λιονταρίσια ψυχή δίπλα στον αγωνιστή στη φωτιά του πολέμου, για την αποτίναξη του τυραννικού ζυγού. Κι έγιναν οι νίκες τους θέατρα θριάμβου και πόνου.....

            Τι έχουν να πουν για όλα αυτά τα αναστήματα του φύλου τους οι...... "προοδευτικές" εκείνες κυρίες του Κοινοβουλίου μας, που κάθε τόσο μιλάνε απαξιωτικά για την Ελλάδα, την ιστορία και τη πίστη μας;
           Οι ηρωίδες γυναίκες όλων των εποχών έγραψαν ιστορία και η ιστορία τους ανιστορεί τους άθλους τους με καύχηση και περηφάνεια. Οι σημερινές που θέλουν να αποκαλούνται και "ἱστορικοί" τι είδους ιστορία γράφουν: Μήπως είναι καιρός να σοβαρευτούν, να καθρεφτίσουν τους εαυτούς τους μπροστά στις μεγάλες, αγνές, γενναίες και ατρόμητες εκείνες μορφές και να παύσουν να πληγώνουν την Ελλάδα;